Veranderingsprocessen roepen weerstanden op. De kunst is deze negatieve krachten om te buigen naar positieve’ kansen’. Dit vraag ook van mij veel energie, want vallen en opstaan is een vermoeiende bezigheid.
Verbondenheid geeft kracht. Ik probeer tussen mijn team te staan en op een subtiele wijze een richting aan te geven. Het doel is gekend, de weg ernaartoe kan verschillen… teamleden hebben elk hun inbreng. Dit is niet altijd gemakkelijk en niet iedereen begrijpt deze strategie.
Een team lijkt op glazen. Sommige glazen zijn bijna leeg, andere zijn zo goed als vol en nog andere staan ondersteboven. De glazen die omgekeerd staan, vind ik de moeilijkste. Het is hele uitdaging hier een beetje wijn in te schenken, dat stroomt erover en maakt de tafel vuil, soms tot ergernis van de andere tafelgenoten…of nog erger… soms steekt het andere glazen aan om hetzelfde te doen. Lege glazen zijn letterlijk inhoudsloos en inspireren niet. Sommige glazen zijn al tot de rand gevuld, hier moet je omzichtig mee omspringen, het zou zonde zijn mochten deze overlopen, want overlopen leidt tot deserteren. De gemakkelijkste glazen vind ik de glazen met net voldoende inhoud. Hier kan je nog wat bijschenken en zij kunnen je nieuwe smaken leren appreciëren.
Ooit hoorde ik volgende uitspraak: “Problemen zijn er NIET om op te lossen!” De waarheid achter deze uitspraak is zo klaar als een klontje… Een suikerklontje kan je ook oplossen. Nadat het ‘opgelost’ is, zie je het niet meer, maar het is nog steeds aanwezig! Je zal maar een diabetespatiënt zijn… de gevolgen zijn niet te overzien. Persoonlijk vind ik dit een werkpunt waarmee ik dagelijks geconfronteerd word. Van nature uit wil ik mensen helpen, wil ik in de plaats van de andere denken, mogelijke oplossingen aanreiken… Soms is gewoonweg luisteren, of de juiste vraag stellen, voldoende om de mensen zelf aan het denken te zetten en zo hun problemen zelf te laten aanpakken.
Levenslang leren! Een must voor iedereen die vooruit wil... want stilstaan is achteruit gaan.
