Het is wel al vrij oud, maar absoluut niet out!
Kortjakje (hartslag: 104)
"Ergernis: “Jullie cultuuronderwijs trekt eigenlijk op niks”. Ze zegt het met andere woorden maar haar studie snijdt als een slijpschijf. Professor Anne Bamford (Sydney, Londen) weegt ons cultuuronderwijs met de Unesco-weegschaal en buist het grandioos. Ik erger me, samen met nagenoeg heel de zaal, omdat ik haar machteloos moet gelijk geven.
Verwondering: “Ik kan zelf niet zingen, dansen of schilderen”, zeg ik nadien tegen haar. “Dat kan je wel”, zegt ze. “Alleen heeft jullie cultuuronderwijs op minstens een vierde van de kinderen een negatieve invloed: het maakt hen wijs dat ze twee linkerhanden en twee linkervoeten hebben.” Zou ik dan toch?
Verantwoordelijkheid: “Jullie bombarderen kleuters met een cultuurbom”, zegt ze. “Kleien, schilderen, zingen, dansen, musiceren, toneel spelen…. Nadien doe je er bijna niks meer mee. De meest gemotiveerden (“ik kàn het!”) of de meest begoeden (“mama heeft een auto”) gaan naar het deeltijds kunstonderwijs. Het gewoon onderwijs gebruikt die talenten alleen nog om mee uit te pakken op een opendeurdag. Alles hangt af van geïsoleerde projecten en toevallig aanwezig enthousiaste leraren. Die doen dat vaak schitterend en krijgen een hele groep mee. Als je geluk hebt, kom je als leerling zo iemand tegen. Maar het jaar daarop wordt daar zelden op voortgebouwd. Jullie hebben schitterend erfgoed. Gebeurt weinig of niks mee op school. Gestructureerde mediaopvoeding? Onbestaande. Vanaf de lagere school dansen leerlingen niet meer. Hun muziek krijgt geen kans. Ze schilderen niet. Ze doen niets met fotografie, drama of video. Met een uurtje in de week los je dat niet op. Cultuur wordt niet geassocieerd met creativiteit en plezier maar vaak herleid tot consumptie: we gaan er eens samen naar kijken. Mensen ademen 24 uur op 24 cultuur. Daar kan onderwijs veel meer mee doen. Nu geven jullie les over cultuur maar niet in cultuur. Dat is nochtans de verantwoordelijkheid van élke leraar in élk jaar en élk vak. In cultuur en creativiteit zit de grootste kracht van een land.” Ik dans naar huis en fluit een liedje: altijd is kortjakje ziek.
Wie wél in de volle cultuur werkt, hoeft zich niet aangevallen te voelen. Het is de vraag hoe we de anderen mee krijgen. En hoe we structureel kunnen ingrijpen."
Hoofdredacteur Klasse
leo.bormans@klasse.be
Klasse voor Leerkrachten 179, november 2007, p.2-3 Verwondering: “Ik kan zelf niet zingen, dansen of schilderen”, zeg ik nadien tegen haar. “Dat kan je wel”, zegt ze. “Alleen heeft jullie cultuuronderwijs op minstens een vierde van de kinderen een negatieve invloed: het maakt hen wijs dat ze twee linkerhanden en twee linkervoeten hebben.” Zou ik dan toch?
Verantwoordelijkheid: “Jullie bombarderen kleuters met een cultuurbom”, zegt ze. “Kleien, schilderen, zingen, dansen, musiceren, toneel spelen…. Nadien doe je er bijna niks meer mee. De meest gemotiveerden (“ik kàn het!”) of de meest begoeden (“mama heeft een auto”) gaan naar het deeltijds kunstonderwijs. Het gewoon onderwijs gebruikt die talenten alleen nog om mee uit te pakken op een opendeurdag. Alles hangt af van geïsoleerde projecten en toevallig aanwezig enthousiaste leraren. Die doen dat vaak schitterend en krijgen een hele groep mee. Als je geluk hebt, kom je als leerling zo iemand tegen. Maar het jaar daarop wordt daar zelden op voortgebouwd. Jullie hebben schitterend erfgoed. Gebeurt weinig of niks mee op school. Gestructureerde mediaopvoeding? Onbestaande. Vanaf de lagere school dansen leerlingen niet meer. Hun muziek krijgt geen kans. Ze schilderen niet. Ze doen niets met fotografie, drama of video. Met een uurtje in de week los je dat niet op. Cultuur wordt niet geassocieerd met creativiteit en plezier maar vaak herleid tot consumptie: we gaan er eens samen naar kijken. Mensen ademen 24 uur op 24 cultuur. Daar kan onderwijs veel meer mee doen. Nu geven jullie les over cultuur maar niet in cultuur. Dat is nochtans de verantwoordelijkheid van élke leraar in élk jaar en élk vak. In cultuur en creativiteit zit de grootste kracht van een land.” Ik dans naar huis en fluit een liedje: altijd is kortjakje ziek.
Wie wél in de volle cultuur werkt, hoeft zich niet aangevallen te voelen. Het is de vraag hoe we de anderen mee krijgen. En hoe we structureel kunnen ingrijpen."
Hoofdredacteur Klasse
leo.bormans@klasse.be
Wikipedia
Klasse
Geen opmerkingen:
Een reactie posten